ازدواج در چین

در شب ازدواج، زوجین با هم شام صرف می‌کنند. عروس و داماد روی یک قالی روبروی هم می‌نشینند و غذایی ساده بین آن دو قرار می‌گیرد. مردم دوران باستان، غذاهایی جداگانه داشتند، به همین‌گونه زوج هم ظروف جداگانه خودشان را داشتند. غذای داماد و عروس ارزن به همراه سس فصل، ترب کوهی، سس حلزون و آبگوشت بود. ظروف طوری چیده می‌شدند که هر دو به آن دسترسی داشته باشند، ولی مشکلی وجود داشت: زوجین برای اولین بار یکدیگر را می‌دیدند و بعد از شام با هم رابطه برقرار می‌کردند. این مسئله‌ای جدی بود، چون در این لحظه در می‌یافتند که زن و شوهر هستند. در طول شام، یک غذای مشترک هم برای هر دو آنها سرو می‌شد که روی «زو» قرار می‌گرفت. (زو، نوعی تخته چوبی برای خردکردن مواد غذایی در چین باستان بود). یک تخته مستطیل‌ شکل با پایه‌های کوتاه که وقتی روی فرش قرار داده می‌شد به‌ آسانی قابل دسترس بود. سه زو حاوی ماهی، خوک و یک خرگوش خشک‌ شده که عروس و داماد به‌ طور مشترک با هم صرف می‌کردند. در عهد باستان، به دام اهلی، گوسفند و خوک برای قربانی‌کردن، «تای لائو» می‌گفتند. لائو به معنی بزرگ است. امپراتورها برای قربانی‌های بزرگ از تای لائو استفاده می‌کردند. خوک و گوسفند را «شائو لائو» می‌نامیدند. مردم طبقات فرودست، قادر به تهیه این‌ها نبودند و از خرگوش، ماهی و گوشت‌های دیگر استفاده می‌کردند که آنها هم لائو نام داشتند. شامی که زوج با یکدیگر می‌خوردند «گانگ لائو ار شی» نامیده می‌شد. لائو غذای موجود در زو بود. مردم عهد باستان با ما متفاوت بودند و در مراسم مهم، غذای ساده می‌خوردند، اما در مراسم ازدواج، مفصلاً غذا می‌خوردند.
دستور غذا ساده بود: سبزیجات و غذا. در آن زمان، ظروف غذا کلاً جوشانده می‌شدند، سپس به آن بدون استفاده از انگشت، طعم یا سس اضافه می‌کردند. به این وعده غذایی «غذای اول» می‌گفتند؛ البته دست‌ها را هم با مواد مخصوص شوینده به‌دقت می‌شستند. بعضی از مردم ممکن است سؤال کنند آیا آنها با دست غذا می‌خوردند یا از چوبک غذاخوری استفاده می‌کردند؟ در واقع در آن زمان، چوبک فقط برای جداکردن گوشت از سوپ مورد استفاده قرار می‌گرفت؛ چون سوپ برای انگشتان بسیار داغ بود. هدف شام‌خوردن با یکدیگر، پیوند احساسات و آمادگی برای هم‌آغوشی بود. در ازدواج‌های مدرن، یک سیب نیز آویزان می‌شود به نحوی که زوج می‌توانند سیب را گاز بزنند که شبیه مراسم شام‌خوردن است. این فرآیند زمانی که مراسم شام به پایان می‌رسید، سه بار تکرار می‌شد.مردمان باستان عقیده داشتند که مردم به سه نوع هوا برای زندگی نیاز دارند: اول هوایی که تنفس می‌کردند، دوم هوایی که با آن به دنیا می‌آمدند، و سوم هوای غلات. 
بعد از شام، غلات تبدیل به هوایی می‌شدند که برای تنفس به آن نیاز بود تا تمام بدن را سیراب کنند. این هوا به‌راحتی از معده شما دفع می‌شد. برای حفظ این هوا، باید دهانشویه کنید تا حفره دهانتان تمیز شود. به این دهانشویه «یی» گفته می‌شد. در شب ازدواج، زوج باید سه بار دهانشویی انجام می‌دادند. نخست دو بار از ظرفی به نام «جیو» استفاده می‌کردند که یادآور پیوند آن دو بود. ظرف «جین» برای سومین بار مورد استفاده قرار می‌گرفت. جین یک کدو تنبل بود که به دو نیم شده بود. این فرآیند را نوشیدن با یکدیگر می‌نامیدند که نشان می‌داد زوج بدون هیچ تبعیضی با یکدیگر هستند. بعد از اینکه زوج به رختخواب می‌رفتند، ازدواج هنوز ادامه می‌یافت.