افزایش تعداد صندلی‌های اتوبوس و قطار، به بیش از پنجاه درصد
تحقیقات میدانی و حتی پژوهش‌های آکادمیک، در مورد برخی از کشورهای صنعتی دنیا نشان می‌دهند که در آن کشورها افراد زیادی، حتی از طبقات مرفه جامعه، ترجیح می‌دهند که در مسافرت‌های درون شهری و بین شهری از وسایل حمل و نقل عمومی‌مانند اتوبوس و قطار استفاده نمایند. در‌این جوامع به‌این نتیجه رسیده‌اند که با توجه به اشباع شدن جوامع آن‌ها از خودروهای شخصی و سواری دیگر رانندگی با خودروهای شخصی برای آن‌ها کاری در خور ِ فخر فروشی محسوب نمی‌شود؛ بنابراین ترجیح می‌دهند که با وسایل حمل و نقل عمومی، که بسیار ارزانتر و‌ایمن تر هم هستند مسافرت نمایند. ساکنان‌این قبیل کشورها در طول سفر، وقت خود را با مطالعه و یا تماشای مناظر اطراف سپری می‌کنند و اگر به‌این هم قانع نباشند، در عین حال اگر خیلی هم اهل تفاخر باشند، برای خود رانندۀ خصوصی استخدام می‌کنند و در هر صورت رانندگی را در خور شان و منزلت اجتماعی خود نمی‌بینند.
برعکس در کشورهای کمتر توسعۀ افته، که بسیاری از افراد جامعه هنوز از داشتن خودروهای شخصی محرومند مشاهده می‌شود که بعضی از رانندگان در خیابآن‌ها و جاده‌های آن ممالک، با افتخار دنده کشی می‌کنند و خود را نسبت به خیلی‌ها، یک سر و گردن بالاتر می‌بینند و گمان می‌کنند که مسافرت با وسایل حمل و نقل عمومی‌مخصوصِ افراد فرودست جامعه است. در کنار‌این تفاوت‌های فرهنگی و طرز تلقی‌های متفاوتی که در جوامع مختلف دنیا در مورد وسایل حمل و نقل عمومی‌وجود دارد، در همۀ کشورهای دنیا، وقتی صحبت از وسایل حمل و نقل عمومی‌می‌شود معمولا ً از اتوبوس و قطار بیشتر نام می‌برند هر چند که هواپیماها و کشتی‌های مسافربری هم جزء وسایل حمل و نقل عمومی‌هستند.
با‌این حال به رغم‌اینکه ده‌ها سال است در دنیا از وسایل حمل و نقل عمومی، اعم از اتوبوس و قطار استفاده می‌شود، ولی هنوز در نحوۀ چینش صندلی‌ها و نیز ساختمان اصلی صندلی‌های آن‌ها، تغییر اساسی‌ای به وجود نیامده است؛ مثلا ً چینش صندلی‌ها و نیز سیستیم کلی صندلی‌های آن‌ها، در اتوبوس‌های امروزی با اتوبوس‌های اسبی و بخاری که از قدمت آن‌ها حدود ۱۵۰ سال می‌گذرد، تفاوت ماهوی احساس نمی‌شود.این که تفاوت‌های ظاهری بسیار زیاد است و‌این مسئله در واقع یک نقص ِاساسی محسوب می‌شود. امروزه، همۀ ما به صورت ناخودآگاه متوجه‌این واقعیت شده‌ایم که وقتی با خودروهای سواری مسافرت می‌کنیم، مخصوصا ً در مسافرت‌های طولانی ، احساس خستگی کمتری می‌کنیم، ولی وقتی همان مسیر را با اتوبوس طی می‌کنیم احساس خستگی بیشتری می‌کنیم. در حقیقت ما‌این واقعیت را به صورت ناخودآگاه پی برده‌ایم، که البته علت‌این مسئله هم ناشی از سیستیم معیوب صندلی‌های آن‌هاست.
در یک بررسی شتابزده حتّی دیده می‌شود که ارتفاع نشیمنگاه ِصندلی‌ها، در اتوبوس و قطار بیشتر از خودروهای سواری و از‌این رو، هر چه قدر که ارتفاع کف ِ صندلی‌ها بیشتر باشد، آن‌وقت انرژی بیشتری به وسیلۀ قلب برای گردش خون مصرف می‌شود و بدین ترتیب است که مسافران احساس خستگی بیشتری می‌کنند. بسیار شنیده‌ایم بعضی از مسافران عنوان می‌کنند که وقتی با اتوبوس مسافرت می‌کنند پاهایشان باد می‌کند که‌این عارضه هم ناشی از انباشته شدن خون در پاها است. در ضمن، به‌این نکته هم اشاره می‌کنم که با وجود فضای زیادی که در داخل بسیاری از وسایل حمل و نقل عمومی‌وجود دارد، ولی در مقایسه با خودروهای سواری که فضای بسیار محدودتری دارند، نسبتا ً مسافران کمتری را جابه جا می‌شوند.
دیدگاهتان را بنویسید