قرآن به خط ابن بواب بغدادی

با آغاز سده چهارم، خطی که برای کتابت قرآن قبول عام یافت، شیوه‌ای از خط شکسته، معروف به نَسخ است. کهن‌ترین نسخه قرآن بر جا‌ی مانده به این خط،نسخه‌ای به شماره Is 1431 در کتابخانه چستر‌بیتی است که تاریخ آن به سال 391 هـ.ق./ 1-1000م. باز می‌گردد. این قرآن به قلم علی‌بن هلال یا همان ابن‌بوّابِ معروف است که به‌درستی وی را برجسته‌ترین خطاط عرب می‌نامند. به‌نظر می‌رسد، نسخۀ مذکور تنها اثرِ به‌جامانده از ابن‌بواب و کهن‌ترین نسخه خطی طلاکاری شده به‌دست آمده به زبان عربی است. شیوۀ کتابت قرآن نسخه چستربیتی حاکی است که نسخۀ مزبور بی‌گمان، حاصل دست یک‌ نفر است، و تذهیب آن که چیزی کم از کتابت آن ندارد، قریب به یقین، اثر خود ابن‌بوّاب است.
این نسخه بر ۲۸۶ برگ کتابت شده که هر صفحۀ آن ۱۶ سطر دارد. این قرآن به‌طور استادانه‌ای به خط درشت نَسخ متعارف در مصاحف کتابت شده، و بی‌آنکه از خوانایی آن کاسته شود، حروف، واژگان و سطرها نزدیک به یکدیگر نوشته شده‌اند. در این اثر، خطوطی دیگر نظیر نوعی از خط ثُلث و شبه کوفی نیز استفاده شده است.