سرسبزتر از آذر

درود خداوند رحمان بر آن دلِ پاکی که در این عصر بی‌خبری، خبر از مرغ عاشق می‌گیرد و هنوز دلواپس کوچ پرستوهاست. آن دلِ پاکی که هنوز نگران بی‌حسی گلبرگ‌هاست و به امید طلوع دوبارۀ خورشید عشق، به سحر سلام می‌دهد. ای آشنای ناشناس، ای دلشدۀ گمشده در سبز‌ه‌زارهای مهر، از پرتو لطف توست که برگ‌های دیگری از زمزمه‌های شبانۀ خویش را در سایه‌سار عنایت ایزدی در طبق دل نهادم که تقدیم کنم. می‌دانم که بسیار کوچکم، می‌دانم که بسیار حقیرم و به واقع همچون ذره‌ای مس در برابر کوهی از زر ادب و فرهنگ این مرز و بوم هستم و خویش را نه زرگر، بلکه مسگر می‌دانم. نمی‌دانم که هستی و در کجای عشق‌آباد خداوندی؟ ولی دلم با توست و از این راه دور به نشانۀ دوستی و ارادت دستت را می‌فشارم. اشتیاق روزافزون من بر رساندن ندای دل و محبت بی‌حدود تو بر شنیدن این زمزمه‌هاست که ما را بر خوان گستردۀ پروردگار نشانده و دل‌های به ظاهر دور از هم را، از هر کجا که باشند به هم نزدیک کرده است تا شاخه‌ای عشق را در گلدان جان خویش بگذارند و جرعه‌ای مهر را مهمان این خوان باشند. سعادت و سلامت تو آرزوی قلبی این حقیر است و تمنّایم سرسبزی توست. سرسبز باشی حتی در خزان، حتی در آذر، سرسبزتر از آذر.