ادبیات

این نوشته ها تنها داستانی تخیلی و برگرفته از ذهن نویسنده نیست. بلکه حقایقی در آن نهفته است که از سرگذشت واقعی دو جوان با دو خانواده با دو فرهنگ متضاد برگرفته شده است. سعی کردم از آنچه که در پیرامون این خانواده ها دیده و شنیده ام الهام بگیرم و بگویم که ترک اعتیاد این طوری که در جامعه ما جا افتاده، چندان محال نیست.

از اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﯿﺰارم، ﺷﻬﺮی ﮐﻪ دﯾﻮارﻫﺎﯾﺶ ﺻﺪاﯾﻢ ﻣﯽ زﻧﻨﺪ: ﺷﻬﺮی ﮐﻪ ﺳﻨﮓ ﻓﺮش ﻫـﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ ﭼﻨﮓ ﻣﯽ زﻧﻨﺪ. ﺑﯿﺰارم از ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺟﺰ ﺗـﻮ ﺑـﻪ ﭼﺸـﻤﻬﺎﯾﻢ ﻧﻤـﯽ آﯾـﺪ. ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ دردی ﮐﻪ رﯾﺸﻪ دواﻧﺪه در رگ ﻫﺎی ﻗﻠﺒﻢ!!! وﺟﻮدم در ﺳﺮﻣﺎی اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﯾﺦ زده، ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﺷﺐ ﻫﺎی ﭼﺮاﻏﺎﻧﯽ اﯾﻦ ﺷـﻬﺮ. ﻟﻌﻨـﺖ ﺑـﻪ ﺷﻬﺮی ﮐﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﻬﺎ و ﭘﺎرك ﻫﺎﯾﺶ ﭘﺮ از ﯾﺎدﮔﺎری ﻫﺎﯾﻤﺎن اﺳﺖ. ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺷﻬﺮ را ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﻪ آﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪی و رﻓﺘﯽ و آراﻣﺸﻢ را ﺑﻬﻢ زدی. ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺖ ﮐﻨﻢ. ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐـﻪ ﻣـﺎ را از ﯾﮑـﺪﯾﮕﺮ دور ﮐﺮدﻧـﺪ. ﺧـﺪاﯾﺎ ﺑـﻪ دادم ﺑﺮس. ازت ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﯽ ﺗﺎ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ را ﺑﺮای ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ. در ﻏﯿﺮ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﺑﻪ دﻟﺶ ﺑﯿﻨﺪاز ﮐﻪ ﺣﺮف دﻟﻢ را ﺑﺸﻨﻮد ﮐﻪ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺖ و ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﺮﯾـﺎد ﻣـﯽ زﻧـﻢ عشق من برگرد …. اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ از ﯾﮏ زﻧـﺪﮔﯽ واﻗﻌـﯽ اﺳـﺖ ﮐـﻪ ﻧﻮﯾﺴـﻨﺪه ﺳـﻌﯽ ﮐﺮده اﺳﺖ ﺑﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ دادن و اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮدن از ﺗﺨﯿﻼت ﺧﻮﯾﺶ ﺑـﺎ اﺿـﺎﻓﻪ ﮐﺮدن و ﮐﺎﺳـﺘﻦ ﺑﻌﻀـﯽ واﻗﻌﯿـﺖ ﻫـﺎ ﺟـﻮری ﺑﻨﻮﯾﺴـﺪ ﮐـﻪ ﺑـﻪ دل ﺷـﻤﺎ ﺧﻮاﻧﻨﺪه ی ﻋﺰﯾﺰ ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ و از ﺧﻮاﻧﺪن آن ﻟﺬت ﺑﺒﺮﯾﺪ.

جونگ بائو با کیسه برنج به خانه برگشت و خواست همسرش را صدا کند تا کیسه سنگین برنج را از او بگیرد که دید همسرش خوابیده است. در خواب چهره جانگ یون یینگ، معصوم و دوست داشتنی نشان می داد. این را بارها جونگ بائو احساس کرده بود و شاید برای همین بود که وقتی می دید همسرش خواب است تمام سعی اش را می کرد بی سر و صدا در خانه رفت و آمد کند که همسرش بیدار نشود. حالا هم که با کیسه ای از برنج که دستمزد کار روزانه اش در مزرعه بود از راه رسیده و خسته بود، دیدن چهره معصوم و دوست داشتنی همسرش در خواب سنگین، خستگی راه را از تن جونگ بائو بیرون کرد و او خواست همین طور بالای سر همسرش بماند و نفس کشیدن منظم و آرامش در خواب را تماشا کند و از این صحنه زیبا در زندگی اش لذت ببرد. وقتی با گام های آهسته به انتهای اتاق رفت و آرام کیسه برنج را زمین گذاشت، برگشت بالای سر همسرش نشست …

 دفتری که در هجوم خط خورده‌گی‌ها و با همه افسرده‌گی‌ها، با یک دنیا عشق تقدیم حضور ادب دوستان می‌گردد، صفحه‌ای دیگر از شکوه‌های دل دردمندیست که جز محبّت خدا و لطف شما، امید و پناهی ندارد. از این رو، جسارت به خرج داده و در زیر بارش صاعقه‌های آتش‌زای روزگار و آتش فشان‌های دهر، زبان گشودم و کلامی چند در توصیف عشق بیان نمودم و این مجموعه را تنظیم کردم. باشد که مقبول افتد.

مجموعه شعر

خواندن انشاء زندگی ام برای نجلا، قوت تازه ای به من داده بود. رابطه ی من و نجلا پس از ازدواجش سرد نبود ولی گرم هم نبود، اما از آن شب به بعد تبدیل شد به رفاقت، به دوستی ای که هیچ کس جایش را نگرفت. بودن نجلا به یکباره برایم شد خوشبختی، ارزش و نعمت. بیشتر وقت‌ها کمک‌های فکری‌اش کارم را هموارتر میکرد. راهنمایی گرفتن از نجلا بسیار قابل اجرا و اعتبار بود. دم دم های صبح بود، هوا رو به روشنایی میرفت، اذان صبح گذشته بود که با خستگی به تمنای خواب، جواب دادیم …     

در شرح ماجرای میهمان‌نوازی برای اینکه یادداشت‌ها مستند باشد به اسامی و محل وقوع و آدرس آن‌ها نیز اشاره خواهد شد تا همان‌طوری که قبلاً گفته شد مانعی برای افکار دشمنان و منفی‌بافان و آن‌هایی که می‌گویند مردم ایران عواطف و احساسات میهمان‌نوازی را ازدست‌داده‌اند باشد و اگر این از بین رفتن عواطف و احساسات زیبای میهمان‌نوازی در جوامع شهری دیده می‌شود، ناشی از غرب‌زدگی بعضی‌ها و گرفتار شدن در چشم‌ و هم‌ چشمی‌ها و تشریفات زائد هست.‌ به این نکته نیز اشاره‌کنم، این موارد تماماً و بدون استثناء و بدون هیچ آشنایی و دوستی قبلی بوده است، و اگر مواردی را که پس از یک آشنایی قبلی حتی در حد سلام‌علیک روی می‌داده و یا آن‌هایی که در محافل و مجالس تبدیل به آشنایی و دوستی شده است و منجر به رفت‌وآمدها شده است آورده شود خود یک کتاب ضخیم خواهد شد.

شعر امروز از گذشته جدا نیست با این تفاوت که آرامش در شعرهای گذشته رکن اصلی شعر است در صورتی که در شعر امروز کمتر دیده میشود به خصوص در هنر شعر شاعری که از کودکی تنهای تنها بوده و حتی برای یک لحظه کسی با ام همراه و همدل نبوده است. شعرهایش به سادگی قابل درک است و از منابع مختلفی از زندگی شاعر سرچشمه گرفته هرگز چیزی در موقع خودش سرجایش نبوده است …

درود خداوند رحمان بر آن دلِ پاکی که در این عصر بی‌خبری، خبر از مرغ عاشق می‌گیرد و هنوز دلواپس کوچ پرستوهاست. آن دلِ پاکی که هنوز نگران بی‌حسی گلبرگ‌هاست و به امید طلوع دوبارۀ خورشید عشق، به سحر سلام می‌دهد. ای آشنای ناشناس، ای دلشدۀ گمشده در سبز‌ه‌زارهای مهر، از پرتو لطف توست که برگ‌های دیگری از زمزمه‌های شبانۀ خویش را در سایه‌سار عنایت ایزدی در طبق دل نهادم که تقدیم کنم. می‌دانم که بسیار کوچکم، می‌دانم که بسیار حقیرم و به واقع همچون ذره‌ای مس در برابر کوهی از زر ادب و فرهنگ این مرز و بوم هستم و خویش را نه زرگر، بلکه مسگر می‌دانم. نمی‌دانم که هستی و در کجای عشق‌آباد خداوندی؟ ولی دلم با توست و از این راه دور به نشانۀ دوستی و ارادت دستت را می‌فشارم. اشتیاق روزافزون من بر رساندن ندای دل و محبت بی‌حدود تو بر شنیدن این زمزمه‌هاست که ما را بر خوان گستردۀ پروردگار نشانده و دل‌های به ظاهر دور از هم را، از هر کجا که باشند به هم نزدیک کرده است تا شاخه‌ای عشق را در گلدان جان خویش بگذارند و جرعه‌ای مهر را مهمان این خوان باشند. سعادت و سلامت تو آرزوی قلبی این حقیر است و تمنّایم سرسبزی توست. سرسبز باشی حتی در خزان، حتی در آذر، سرسبزتر از آذر.

مرآة‌ الشرق كتابی است درباره آداب و سنن قدیم مردم چین. كشوری كهنسال با تمدّنی دیرین. نویسنده این كتاب جیمز مرداك انگلیسی است كه در سال 1882 میلادی آن را تألیف نموده و تا سال 1887 در آن تجدیدنظر میكرده. سپس توسط عبدالرحمن‌خان افغان در سال 1320 قمرِ برای مظفرالدین شاه قاجار به فارسی سره ترجمه  شده. البته دانشمند محترم جناب آقای انوار در فهرست كتابخانه ملی تألیف این كتاب را در 1891 نوشته‌اند. چون نویسنده مرآة‌الشرق غیر بومی بخصوص انگلیسی است در جای جای كتاب نسبت به عقاید و آداب چینیان بی انصافی نموده كه خواننده محترم در حین مطالعه به آنها برمیخورد. یادآوری این نكته را ضروری میبینم كه مسلماً بعضی از آدابی كه در این كتاب به آنها اشاره شده در حال حاضر بایستی از بین رفته باشد. البتّه چون سعادت دیدار این كشور كهنسال تاكنون برای من دست نداده نمیتوانم بگویم كه چقدر از این رسوم هنوز هم در آن كشور باقی است.

در این مجموعه تلاش بر این شده تا مصطفی عبداللهی از دو وجه کار و زندگی مورد مطالعه قرار گیرد.ضمن اینکه این نکته ضروری است که در جمع آوری مطالب از منابع مختلفی استفاده شده که در جای خود به آنها استناد خواهد شد.

نویسنده سعی دارد این بار با قلمی رسا و روان شما را به عمق مسائل مخرب روحی در نوجوان در خانواده آشنا سازد. مسائلی که بارها و بارها در اطرافمان به چشم می آید اما به حساب نمی آید و با آن روبرو هستیم، مرگ فرض است، اما برای همسایه دریغ که غافل از آنیم که ممکن است که مصیبت در خانه ما را هم بزند و گریبان گیر خودمان هم بشود. آن وقت است که ملتمسانه رو به آسمان آورده و به درگاه خداوند استغاثه می‌کنیم و فریاد بر می‌آوریم که چرا من؟ چرا من!