از شلمچه تا نطنز

مجموعه داستان

تازه از آسایشگاه آورده بودند. بشدت سرفه می­کرد. طوری که دهانش کف­آلود و چشمانش پر از اشک بود و نفسش بند می­آمد. همین­که سرفه‌اش بند آمد با دستمال دور دهان وچشمانش را پاک کرد و نفس عمیق کشید به دور و برش نگاه کرد. آنگاه با صدای آهسته وآرام و با لحنی ناله‌وار، خطاب به همسرش انسیه گفت: «انسیه چرا از آسایشگاه آوردینم خونه؟ اینجا هم مزاحم شما می­شوم هم مزاحم بچه­ها. تازه هفته­ای یک روز هم باید ببرینم بیمارستان. آسایشگاه می­موندم  بهتر بود.» انسیه خانم روی صندلی کنار تخت سجاد بلند شد و دستگاه اکسیژن را کنار تخت قرار داد و با لبخند و لحنی مزاح­گونه گفت: «نکنه ازمابیزاری سجاد؟! اتفاقاً اینجا هم می‌تونم به تو برسم و هم به بچه­ها، با مسئول آسایشگاه هم هماهنگ کرده­ام که هر چند روز یک بار پزشک معالج به اینجا بیاد و شما را ببیند.خودم هم که یه پا دکترم.» سجاد بی­هیچ صحبتی به انسیه نگاه کرد. انسیه از نظر او، همان دختر دانشجوی چند سال پیش بود. دانشجوئی زیبا، پرنشاط و خنده رو. با قدی بلند، موهای خرمائی­رنگ، چهره­ای گندم­گون که چابک و فرز راه می­رفت، زیبا و ظریف صحبت می­کرد، ترمهای دانشگاه را با موفقیت پاس می­نمود و همیشه مورد توجه دانشجویان و اساتید دانشگاه بود…