پروانه ها در برف می رقصند

کلید را در قفل می‌چــرخانم. در را باز می‌کنم. کیف از دستــم می‌افتـد. می‌نشینم روی زمین. جواب آزمایش در دستم است. گُر گرفته‌ام. همه‌ی پــازتیوها از کاغذها بیرون آمده‌اند و دور ســرم می‌چـرخند. سـرم گیج می‌رود.  دستگیره‌ی در را می‌گیرم و بلند می‌شوم. در تراس باز است. پرده‌های طوری سفید در باد می‌رقصند و برایم شکلک در می‌آورند. پازتیوها دور سرم می‌چرخند. برگه‌های آزمایش را مچاله می‌کنم، دو دستی و با حرص. به تراس می‌روم و از آن بالا پرتشان می‌کنم پایین. پازتیوها دور سرم می‌چــرخند. در تـــراس را مـی‌بنـدم. پـرده‌هـا آرام می‌شوند. عـرق کـرده‌انـد از آن همـه رقصیدن. بـو می‌دهند. من هم عرق کرده‌ام. بــو می‌دهم. گُــر گرفته‌ام. به حمام می‌روم. دوش آب سرد را باز می‌کنم. زیر آب می‌نشینم؛ با لباس. چشم‌هایم را می‌بندم. زانوهایم را بغل می‌کنم. دندان‌هایم بهم مـی‌خورند. مثـل آن شب که داشتـم تهران را تـرک می‌کردم. چقدر اینجا غریبم. هوس آمدن به غربت از کجا به سرم زد؟ شاید یکی از دلایلش تو بودی. شاید تنهایی‌ام و آینده‌ای که فقط نقطه‌ای دور و تاریک بود، بی‌هیچ امید و آرزویی. سرزنشم نکن. چطور وقتی تو تصمیم گرفتی که بروی، من هیچ جای ذهنت نبودم. نگو که بودم. بــاور نمی‌کنم. مثل تو که عاشق بودن مرا باور نداشتی.