آرام و مطمئن

وقتی كه تاریکیِ غفلت مرا در خود فرو برده بود و من در رنج و عذاب حاصل از تاریکی گرفتار شده بودم، خداوند راه مرا با دو انسانِ بیدار و با ایمان یکی کرد. بیداری و محبت آنها باعث شد که حال مرا با چشم دل ببینند و بی ­تفاوت از کنارم نگذرند. آنها چراغ نماز و قرآن را به دستم دادند و در تاریکی وجودم نوری افشاندند و رفتند. این نور هر چند در ابتدا اندک بود ولی توانست نورهای بیشتری را به سمت من بکشاند. نورها آهسته و آرام گسترش یافتند و دیوار تاریکی‌­ها را شکافتند و راه ورود نورِ عالم گستر الهی را به درونم باز کردند. در این راه طولانی رهایی و رفتن به سمت منبع نور و خیر و رحمت، خداوند به وسیله‌ی نورِ قرآن و نماز یکی یکی بدی‌­ها را از اعماق وجودم بیرون کشید و با نور خود آن­ها را شستشو داد و به خوبی و زیبایی بدل کرد. هر بار که یکی از بدی‌­ها از اعماق وجودم به سطح می­‌آمد تا پاک شود. دردی با آن همراه بود که با نور قرآن و نماز التیام می‌­یافت.