ابوالفضل فوتبال ایران

ابوالفضل را فوتبال بالا نبرد، خدا بالا برد و بدینوسیله به واسطه وابستگی‌اش به فوتبال، ورزش فوتبال را بالا برد و اعتبار بخشید و از نامداران این ورزش در تاریخ ورزش ایران شد. اوراق پیش‌رو حاصل تحقیق و نشست‌های رودررو یا چهره‌به‌چهره و تحقیق از کسانی است که با ابوالفضل زیسته‌اند و شامل سرمربی‌ها و مربیان فوتبال، همبازی‌ها، دوستان و در نهایت افراد خانواده و تعدادی از خویشاوندان او می‌شوند. نگارنده در این پژوهش به قول فردوسی که می‌گوید:
که رستم یلی بود در سیستان
منش کـرده‌ام رسـتم داســـتان
قصد رستم سازی از ابوالفضل ندارم، بلکه به تعبیر قرآن قصد الگوسازی و معرفی اسوه حسنه در حوزۀ این ورزش را دارم. یقیناً نامگذاری نیکو به سفارش پیامبر اکرم (ص)، در خلق و خوی و رفتار صاحب اسم مؤثر است. ابوالفضل ما هم به تبعیت از ادب و منش همنامش، یعنی جوانمرد عرصه کربلا ابوالفضل العباس (ع)، به راستی که رفتاری جوانمردانه و ابوالفضل وار داشت. ابوالفضل انسان بود و انسانی زندگی کرد؛ مؤمن بود و مؤمنانه زیست؛ ورزشکار بود و بازی‌های جوانمردانه نمود. او فرزندی نیکو و یاوری بی‌توقع برای پدر و مادرش، دانش آموزی سر به راه برای معلمانش، رفیقی همراه برای همکلاسی‌هایش، بازیکنی رو به راه و مطیع و بی‌حاشیه برای مربیانش، بازی‌سازی با اخلاق در زمین برای همبازی‌هایش، فردی کاملاً مفید برای اجتماع و از همه مهمتر بنده‌ای عامل و مصداقی صادق از عبد صالح خداوند در عنفوان جوانی بود که این جهان خاکی برایش کوچک می‌نمود. چنین بود که خدای گلچین، او را به سوی خود فراخواند و عاشقانه و با وضو به سوی پروردگار پرواز کرد و عروج نمود.
ابوالفضل پاک زیست و به تعبیر شهیدان مهدی باکری و قاسم سلیمانی خداوند او را پاکیزه پذیرفت. ابوالفضل خیلی کوتاه ولی مفید زیست و سیره و منش او در این عمر کوتاه می‌تواند برای نسل امروز و فرداهای فوتبال اسوه‌ای قابل پیروی باشد. اگرچه جوانان ما ابوالفضل واقعی صحرای کربلا را درک و لمس نکرده‌اند، ولی روایات رسیده از فتوت و ادب و ایثار و اطاعت‌پذیری او را می‌توانند به طور نمونه در زندگی پاک و سالم ابوالفضل رفیعی پی‌جو باشند زیرا زیست ابوالفضل، ابوالفضلی بود.