جلوه های خودشیفتگی در ادب عربی

کتاب حاضر، متشکل از چهار بخش بوده که شامل ریشه­ شناسی و خاستگاه عنصر خودشیفتگی باتکیه بر آراء هاینزکوهت؛ چگونگی ورود این پدیده‌­ی روان­شناسانه به عرصه‌­ی ادبیات؛ عوامل و انگیزه‌­ی شاعران برای روی­ آوردن به فرهنگ خودشیفتگی و بررسی مقایسه‌­ای این پدیده در سه دوره­­ی اموی، عباسی و معاصر، با استناد به محتوای کلام آن­ها در دواوین شعر آنان است. هدف کلی این کتاب آن است که با تحلیل مقایسه‌­ای این پدیده، به نقد و تحلیل خودشیفتگی در ادب عربی بپردازد و نقش خودشیفتگی سالم و اخلاقی بر ادبیّت شعر را آشکار کند؛ تا ضمن بیان وجوه افتراق شعر نارسیستی هنری از غیر هنری آن، که صرفاً به ­هدف عقده ­گشایی شاعر، از ضمیری بیمار و سریع الانفعال  برآمده است، به ضرورت وجود خلاقانه و مسالمت ­آمیز این خصیصه در افراد، جهت رسیدن به اهداف متعالی انسانی و کرامت‌­های اخلاقی تأکید ورزد و ازآن­جا که این اثر، قصد شرح چگونگی جلوه­‌های خودشیفتگی ادبی در تاریخ ادبیات عربی را دارد، می‌­توان آن را در جرگه‌­ی مطالعات موردی قرار داد؛ بنابراین روش کار در کتاب حاضر، توصیفی تحلیلی است و از طریق روش مطالعه‌­ی کتابخانه‌­ای و بررسی متون و محتوای دیوان شاعران انجام گرفته است.