شکست حصر آبادان

صدای زنگ تلفن توی‌هال می‌پیچد ظرف‌ها را در آب چكان قرار می‌دهم در زنگ چهارم سراسیمه گوشی را بر می‌دارم
– بفرمائید الو. الو عفت توی؟!
– سلام لعیاجان
– علیكم سلام چه خبره ذوق زده‌ای؟
– خبر سلامتیه نمی‌آیی محمود را ببینی؟!
– مگه محمود اومده؟!
– دیشب آمده.
– چشم‌ات روشن چشم ما روشن
– محمود با پیشانی بند قرمز كه رویش با رنگ سفید نوشته شده یا زهرا و چفیه دور گردنش در را به رویم باز می‌كند گرم در آغوش‌اش می‌گیرم و صورت‌اش را كه مردانه شده غرق بوسه می‌كنم بوی گل محمدی می‌دهد. انگار همان روز است كه مشت‌های گره كرده‌اش را چون پتك به هوا پرتاب می‌كند و می‌غرد: امرائله قانون ورك اسلام یولوندا، قرآن یولوندا» و پاهای كوچك توانمندش را روی اسفالت خیابان می‌كوبید: «زندانی سیاسی آزاد باید گردد» و انگار همان نوجوان است كه شب تا دیر وقت روی كاغذ الگوی خیاطی عفت با رنگ‌های سفید قرمز و سبز می‌نوشت: «‌آمریكا ننگ به نیرنگ تو، خون جوانان ما، می‌چكد از چنگ تو»