قرآن والترز

نسخۀ پیش‌رو «حاکی از واکنشی اصیل از جذب و درونی‌سازی هنر تیموری و نمونۀ یک اثر هنری ایرانی است. کلیت صفحه‌آرایی، قلم‌های خوشنویسی گزینشی و مهم‌تر از همه گرایشات تزئینی تذهیب‌ها، حاکی از پیوند – سیاسی، فرهنگی و هنری – میان حکومت تیموری در ایران و سلسله‌های مختلف مسلمان هند در سده‌های چهاردهم و پانزدهم میلادی است». این اثر در موزۀ هنر والترز به شمارۀ 365.w نگهداری می‌شود. طبق نظر کارشناسان، اثر مذکور در شمال هند در سدۀ نهم هجری قمری/ پانزدهم میلادی تولید شده است. علاوه بر ویژگی‌های هنری، بارزترین ویژگی این اثر مقدمه و حواشی ارزشمند مربوط به اختلافات قرائات نزد قراء سبعه است. دیگر ویژگی مهم، ترجمۀ فارسی آن از منظر واژگان کهن، خصوصیات آوایی و زبانی، دستور تاریخی و رسم‌الخط کهن است. ترجمۀ آیات مثل دیگر ترجمه‌های سده‌های نخستین، واژه به واژه است و به فراخور کلمه، حتی تا دو معادل فارسی مشاهده می‌شود؛ همچنین برای برخی معادل‌ها از واژگان عربی رایج در فارسی بهره برده شده است. این قرآن بر ۵۵۲ برگ کتابت شده است. متن اصلی آن به خط مُحَقَّق، حواشی به خط ثُلث و نَسخ، ترجمهٔ فارسی (به رنگ قرمز/ شنگرف) و برخی از حواشی نیز به خط نَسخ نگاشته شده است. آیات قرآن در ۹ سطر در هر صفحه و درون جدول نگاشته شده‌اند. کلمهٔ «اللّه» در کل متن به رنگ طلایی با دورگیری مشکی و اِعراب لاجوردی تحریر یافته است؛ همچنین عبارت «بسمله» در ابتدای سوره‌ها به رنگ طلایی کتابت شده، و عنوان تمامی سوره‌ها درون کتیبه و عموماً به خط ثُلث و برخی از آن‌ها به خط مُحَقَّق و به رنگ سفید مشخص شده است.