پرستوها و اقاقیا

در سرزمین رویا چشم باز می‌کنم و شاهد آنم که فصل زمستان تمام شده، اما بهار نیامده است. هراسان بیدار می‌شوم و سراغ بهار را از همه می‌گیرم، و آن‌ها به آرامی می‌گویند: چیزی نیست دوباره خواب دیده‌ای، چند قدم مانده تا بهار بیاید، می‌پرسم دقیقا چند قدم، هیچ‌کس جواب روشنی ندارد؛ می‌دانم، هیچ زمستانی نیست که پس از آن بهار نیامده باشد، اما من همیشه در باران‌های خزان نیایش خوانده‌ام که باران بهار را ببینم. به اتاق بازگشتم و بی درنگ سراغ تقویم رفتم، دیدم واپسین روزهای قرن سیصد است، و بهار  با یک روز تأخیر می‌آمد. همه چیز دست در دست هم داده بود، از رویاهای فصل بی بهار، تا سال کبیسه و صدة رو به اتمام سیصد که بر آن شوم، با مداد سبز روی تمام تقویم خزان و زمستان بنویسم بهار می‌آید، پرستوها می‌آیند و اقاقیا سبز می‌شود. در این بهار مادربزرگم شمعدانی قرمز به من ارزانی می‌داشت، و جملگی تا همیشه یک فصل بهار خودمانی دارم که لُمبر هیچ رویای تلخی نمی‌تواند آن را ویران سازد.
مهربانم
من با رنجش بی‌شماری این دفتر را برایتان فراهم آورده‌ام، تا شما نیز همیشه بهاریه داشته باشید حتی در فصل شاعری خزان و زمستان و تابستان، اگر مقدورتان بود از دستان شما تمنا دارم که برای دل کوچک و بی‌قرار ما از نفس‌هایتان شال گردنی ببافید بل نفس‌های شما به دل ما گرما ببخشد، من نیز در این کلمات حریقی برپا کرده‌ام که گرما ببخشد به نگاه شما، می‌دانم همة حرف‌ها را نمی‌شود گفت و همیشه چند خط برای خلوت خودمان باقی می‌ماند؛ و اگر حرفی ناگفته مانده و مقدورتان بود ما را ببخشید. در پایان “  نیایش خواندن برای آمدن باران بهاری را فراموش نکنید.”

«پرستوها و اقاقیا» این آذردُخت دل نازک را با احترام به دردانه اردیبهشت نگاه‌تان پیشکش می‌کنم.
اسفندماه هزارُ سیصدُ نودُ نُه
ح.ف فــرهـاد